بیوگرافی ریتا مونرو - خواننده آمریکایی

ریتا مورنو
خطر آمریكایی ، خواننده و فعالیت
نوشتن توسط: امی تیکنان
به تاریخچه مقاله مراجعه کنید
عناوین جایگزین: روزا دولورس آلوریو ، Rosita Dolores Alverio
ریتا مورنو ، به طور کامل Rosita Dolores Alverio ، (متولد 11 دسامبر 1931 ، هوماکائو ، پورتوریکو) ، بازیگر ، رقصنده و خواننده آمریکایی متولد پورتوریکا که به ندرت موفق به کسب چهار جایزه مهم سرگرمی آمریکای شمالی شد (EGOT) : امی (1977 ، 1978) ، گرمی (1972) ، اسکار (1962) و تونی (1975). او همچنین اولین زن اسپانیایی بود که جایزه اسکار گرفت (جایزه اسکار).

ریتا مورنو در West Side Story (1961)
ریتا مورنو در West Side Story (1961)
ریتا مورنو در داستان فیلم West Side (1961).
کپی رایت © 1961 شرکت هنرمندان متحد
صادرات BRITANNICA
100 کارآموز بانوان
با زنهای خارق العاده ای که جرات ایجاد برابری جنسیتی و سایر موضوعات را داشتند ، ملاقات کنید. از غلبه بر ظلم ، تا شکستن قواعد ، تصور مجدد دنیا یا انجام شورش ، این ن تاریخ داستانی برای گفتن دارند.
پس از طلاق والدینش ، آلووریو (1935) به همراه مادرش به نیویورک سیتی نقل مکان کرد که سرانجام ازدواج مجدد کرد. او بعداً شروع به استفاده از نام خانوادگی ناپدری خود ، مورنو. در جوانی ، او دوره های رقص را فرا گرفت و بعداً در فیلم هایی که به کشورهای اسپانیایی زبان پخش می شود صداهایی برای ستاره های کودک آمریکایی لقب می گرفت. در سال 1945 ، در 13 سالگی ، اولین بازی برادوی خود را در اسکیدریفت انجام داد. اولین حضور بزرگ صفحه نمایش او در So Young ، So Bad (1950) بود. به او به عنوان روزیتا مورنو شناخته شد ، اما به زودی پس از آن نام اول ریتا را گرفت.

اگرچه مورنو متعاقباً در چندین فیلم برجسته از جمله موزیکال های سینگین در باران (1952) و پادشاه و من (1956) ظاهر شد و به ترتیب با بازی یک ستاره و برده بازی کرد - در اوایل کار او توسط استودیو هایی که می خواستند او را بازی کنند ، مختل شد. نقشهای قومی کلیشه ای یا به عنوان پات. تا حدودی به دلیل ناامیدی های حرفه ای - گرچه عمدتاً به دلیل رابطه فاحشانه با مارلون براندو - او در سال 1961 اقدام به خودکشی کرد. در همان سال ، با این حال ، مورنو به عنوان آنیتا آتشین و بدبینانه در West Side Story تحسین منتقدان را گرفت. مورنو به خاطر عملکرد او - که رقصندگی پر انرژی او را برجسته می کرد - برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن جایزه آکادمی گرفت. (اگرچه او یک خواننده بود ، اما صدای آواز او در این فیلم لقب گرفت.) این درام موسیقی بهترین تصویر شد. علیرغم موفقیت ، مورنو همچنان به مبارزه برای نقشهای خوب ادامه داد و کار فیلم او محدود بود. فیلم های بعدی شامل Summer and Smoke (1961) ، Carnal Knowledge (1971) و Slums of Beverly Hills (1998) است.

در سال 1964 مورنو به برادوی بازگشت و در پنجره The Sign in Sidney Brustein ظاهر شد. او به اجرای برنامه گاه به گاه در صحنه ادامه داد و در سال 1975 برای تصویرگری از گوگی گومز در The Ritz تونی گرفت. او نقش کمدی را برای اقتباس فیلم 1976 بازنویسی کرد. یکی دیگر از کارهای قابل توجه صحنه او شامل زوج عجیب و غریب (1985-1986) ، احیای نمایشنامه نیل سایمون اما نمایش های نه بود. در سال 2011 او در فیلم تحسین شده ریتا مورنو بازی کرد: زندگی بدون آرایش ، که در کالیفرنیا به صحنه آمد و ماهیت غیرقابل مقاومت او را به نمایش گذاشت.

مثل آنچه می خوانید؟
امروز برای دسترسی نامحدود به Britannica مشترک شوید.
مورنو همچنین اغلب در تلویزیون ظاهر می شد. از سال 1971 تا 1977 در سریال آموزشی بچه ها "شرکت برقی" بازی کرد و در آنجا به خاطر نمایش "هی ، ای بچه ها!" معروف شد. در سال 1972 گرمی را برای کار در آلبوم نمایش دریافت کرد. حضور در نمایش Muppet در سال 1977 برای او یک Emmy به ارمغان آورد و با آن جایزه او به دومین زن و نفر سوم رسید که یک EGOT را به دست آورد. در اوایل همان سال هلن هایز این شاهکار را انجام داده بود. در سال 1978 مورنو دومین Emmy خود را بخاطر فعالیتش در The Rockford Files ادعا کرد. او بعداً به عنوان یک راهبه / مشاور در درام زندان اوز (2003-2003) ظاهر شد و او در سریال های متعددی از جمله "دختران طلایی" ، "میامی معاون" ، "مورفی براون" و "Ugly Betty" نقش مهمان داشت. مورنو همچنین صدای شخصیت عنوان را در سریال PBS ارائه داد که کارمن سندیگو در کجای زمین است؟ او بعداً به عنوان سرپرست یک خانواده آمریکایی کوبایی در One Day at a Time (19-19-2017) ظاهر شد ، بازخوانی نتفلیکس از کمیته های زندگی در دهه 1970 نورمن لیر با همین نام.

سایر جوایز قابل توجه مورنو شامل مدال آزادی ریاست جمهوری (2004) بود ، و در سال 2015 به عنوان دریافت کننده مرکز افتخار کندی برگزیده شد. او خاطره ای ناشناس در سال 2013 منتشر کرد.